Vorig jaar, meer bepaald op mijn 47ste verjaardag, kreeg ik van mijn oudste dochter een grote glazen pot met falafel-mix. Ze had hier aardig wat tijd ingestoken om met een origineel verjaardagsgeschenk op de proppen te komen. En dat is gelukt. Ettelijke jaren geleden besloot de oudste dochter van deze fervente vleeseter om vegetarisch te worden. Of dit op dat moment een onderdeel was van de zoektocht naar een eigen identiteit of effectief uit overtuiging laat ik in het midden. Feit is wel dat zij sindsdien geëvolueerd is naar een overtuigde veganist. Interpreteer dat "overtuigd" gerust op verschillende manieren. Zo hebben we wel een aantal jaren gekend waarin zij ook ons trachtte te overtuigen van een andere levenswijze op vlak van voeding. Dit ging niet zonder verbale slag of stoot, want op de leeftijd waarop je je eigen identiteit begint te zoeken is niet-vijandige communicatie soms ver zoek. De ouders onder jullie met pubers in huis mogen nu even een kleine lach van herkenning tonen, of een traantje wegpinken.
Kort samengevat: verandering werd getracht te realiseren door discussie, ruzie en beschuldigingen. Het zal u niet verbazen dat de gemarineerde ribbetjes op de barbeque niet van het menu verdwenen zijn, integendeel.
Door de harde manier om haar omgeving te veranderen los te laten is haar omgeving ... veranderd.
Ondertussen zijn we een paar jaar verder. De identiteit is gevonden en door de harde manier om verandering te bekomen los te laten is haar omgeving ... veranderd. Zonder druk, zonder gedoe, maar met kikkererwten en quorn is de verandering in onze keuken geslopen. We kregen regelmatig vegan schotels voor de neus geschoven en deze smaakten telkens naar meer. Op de duur liet ik zelfs de flauwe opmerkingen als "lekker, maar met spek erbij zou het nog lekkerder zijn" achterwege.
Ik werd me pas vorige week bewust van de verandering die ondertussen verankerd is in onze keuken. Ik "betrapte" me er op dat ik zelf humus stond te maken voor bij mijn eigen falafel gemaakt van de mix die ondertussen bijna op is. En alsof dat nog niet genoeg was dacht ik bij mezelf om ook eens een eigen tahin te maken, want dat is best lekker. Die tahin staat trouwens ondertussen in de ijskast.
Wat is er gebeurd? Niets eigenlijk, en tegelijkertijd heel veel. De verandering die werd ingezet vele jaren geleden heeft niet gepakt omdat die toen geforceerd werd. Door de dingen los te laten en naast elkaar te laten leven ontstond er terug meer respect voor elkaars zienswijze op voeding en lekker eten. En vanuit dat respect werd er al eens wat meer gedeeld. En vanuit dat delen groeiden nieuwe gewoontes. Zoals een klein hongertje oplossen door een paar zelfgerolde balletjes falafal met zelfgemaakte humus en wat groenten. Of een lekkere spaghetti bolognaise met pittige gekruid quorn in plaats van gehakt.
De barbeque wordt nog steeds regelmatig aangestoken. En daar zal zeker en vast nog regelmatig een lekkere entrecote op te vinden zijn. En op zondag staat er "zondag eten" op tafel zoals een rosbief met kroketjes. Maar die falafel heeft wel de deur opengezet naar een heel nieuwe keuken om ontdekt te worden. Een ontdekkingsreis om naar uit te kijken.
Ik denk niet dat ik de analogie met transformatie- en changemanagement hoef uit te leggen?